„Chodź ze mną do łóżka” – monodram Soni Bohosiewicz
Szanowni Państwo, z uwagi na trwającą pandemię oraz przedłużenie przez Rząd RP zamknięcia Teatrów do końca maja, spektakl przeniesiony został na 12 czerwca 2021. Spektakl zaprezentowany zostanie dwukrotnie, o godz. 17:00 i 19:00. Dotychczas zakupione bilety zachowują ważność na godz. 17:00.
W przypadku chęci zamiany godziny przedstawienia zapraszamy Państwa do kasy naszego Teatru.
„Chodź ze mną do łóżka” to doskonały monodram Soni Bohosiewicz, która z błyskotliwą inteligencją opowiada o przeszłości swojej bohaterki i trudnej rzeczywistości, w której przyszło jej żyć. Jest to przejmująca, ciepła, wzruszająca, ale i bardzo zabawna sztuka, która z pewnością zachwyci nawet najbardziej wyszukanego widza.
Spektakl przez ponad dwa sezony gościł na deskach Teatru Polonia Krystyny Jandy.
Rola za występ w monodramie przyniosła Soni Bohosiewicz Różę Gali 2014 w kategorii „Teatr”.
Tekst: Andrzej M. Żak
Reżyseria: Adam Sajnuk
Premiera: grudzień 2013, Teatr Polonia
RECENZJE:
„Tym monodramem aktorka wraca na deski po kilkuletniej przerwie. I trzeba uznać jej powrót za udany także za sprawą znakomitej reżyserii Adama Sajnuka. Gdy Bohosiewicz pojawia się na scenie Teatru Polonia (…), wkrótce staje się jasne, że zabierze widzów w podróż, której się nie spodziewali: słodycz pastelowych kwiatków na tapecie ścian jej pokoiku przewrotnie kontrastuje bowiem z tematem ukrytym pod figlarnym tytułem (…). Słodko-gorzka konwencja zmienia się w zależności od tego, z kim akurat bohaterka rozmawia, a właściwie rozgrywa w myślach potencjalną rozmowę w pustym szpitalnym pokoju. Raz uwodzi lekarza w porno-czerwieni, za chwilę prosi męża, by więcej jej nie odwiedzał. Temperamentna kobieta mówi o swoim cierpieniu, na zmianę pogrążając się w mrocznych refleksjach lub z zaskakującym dystansem i ironicznym poczuciem humoru, mając po prostu świadomość własnego absurdalnego położenia.” Piotr Guszkowski, Metro, nr 2717
„W przypadku tego obrazu rzeczywistość jest wielowymiarowa, a każda emocja spotęgowana jest do granic zmysłowego postrzegania. Wszystko za sprawą jednej chwili, jednego wypadku, jednego zdarzenia, które wywraca cały świat do góry nogami. Nic już nie jest i nie będzie takie jak kiedyś. Los zmienił zasady gry, do których trzeba się dostosować, albo złożyć broń i poddać (…). Wzrusza i zmusza do zastanowienia (…). Poza piękną Sonią, piękny jest także sam spektakl. Niesamowicie barwna i efektowna scenografia Katarzyny Adamczyk dopełnia całości i jest integralną częścią widowiska. Kolorowa, kwiecista przestrzeń o fakturze identycznej, co sukienka bohaterki zdaje się krzyczeć: 'Zobacz! Mimo wszystko i na przekór wszystkiemu moje życie jest piękne! Jest barwne, jest bogate’. Przejścia między scenami doskonale akcentowane są grą świateł, a dźwięki muzyki malują nastroje i emocje. Wszystko jest klarowne, czyste. Ten spektakl zdaje się być pieśnią na cześć życia. Pełnego, mądrze przeżytego życia. Nawet pozbawiona ciała dusza ma prawo i ma siłę by kochać i cieszyć się. Choć przepełniona goryczą i smutkiem- nie poddaje się. Żyje, doświadcza, kocha.” Katarzyna Binkiewicz, www.krytykat.wordpress.com
